Australische Outback
Door: Roel
Blijf op de hoogte en volg Roel
30 Oktober 2014 | Australië, Alice Springs
Hoi allemaal,
Heel veel dank voor de vele reacties op mijn eerste twee blogs. Ik vond het erg leuk om te lezen dat zoveel mensen via mijn blog met me meereizen.
Inmiddels is mijn tiendaagse reis door de Australische Outback tot een eind gekomen en ben ik aangekomen in de stad Alice Springs, in het ultieme centrum van Australië. Mijn reis was opgebouwd uit drie afzonderlijke driedaagse tours met een dag rust tussendoor. Allereerst maakte ik een driedaagse tour door Kakadu en Litchfield, de twee nationale parken in de buurt van Darwin. Deze tour was van de drie tours het meest relaxed. In beide parken zijn namelijk veel watervallen te vinden en we kregen elke dag dan ook uitgebreid de kans om op de meest mooie plekken te zwemmen. Toch was de tour meer dan alleen maar zwemmen. Zo hebben we een boottocht gemaakt over de Mary River. Deze rivier heeft de hoogste concentratie zoutwaterkrokodillen ter wereld en het is dan ook levensgevaarlijk om erin te zwemmen. Tijdens de tocht hebben we enkele van deze krokodillen gezien. Ondertussen vertelde de gids ons allerlei anekdotes over backpackers die de afgelopen jaren in de rivier zijn opgegeten door de krokodillen; erg bemoedigend.
De tweede tour was de daadwerkelijke reis van Darwin naar Alice Springs. De afstand tussen beide steden bedraagt 1500 kilometer. Per auto kun je dit in anderhalve dag afleggen, maar per bus gaat het allemaal iets langzamer. Het grootste deel van de tour bestond dan ook uit rijden door vrijwel uitgestorven landschappen. Elke anderhalf uur passeerden we een nederzetting waar veelal even gestopt werd om de benen te strekken. Soms ging het hierbij om een groot dorp met enkele duizenden inwoners, maar het merendeel van de nederzettingen had als enige bestaansrecht een pompstation en een motel of camping voor mensen op doorreis. In een van die nederzettingen raakte ik met een inwoner aan de praat en vroeg hem hoeveel inwoners het dorpje eigenlijk telde. Hij begon hierop te tellen en kwam uiteindelijk op acht man uit.
Ondanks het vele rijden was de tweede tour alles behalve saai. Naast stops om de benen te strekken maakten we ook elke dag een stop op een mooie plek in de natuur. Zo zijn we bij thermale baden gestopt, waarin gezwommen kon worden. Hoewel het water daar constant 34 graden is, voelde het toch nog redelijk verfrissend aan bij een luchttemperatuur van rond de 40 graden. Verder vond ik het heel indrukwekkend om het landschap langzaam te zien veranderen. Waar rond Darwin tropische begroeiing nog domineerde, werd het landschap steeds droger. Toen we Alice Springs naderden, kreeg het landschap tenslotte zijn rode kleur, waar centaal Australië zo bekend om staat. Tot slot heb ik op mijn tweede tour elke nacht in een swag geslapen. Een swag is eigenlijk een geavanceerde slaapzak waarmee je in de openlucht slaapt. Op die manier kon ik elke avond vanuit mijn bed genieten van de schitterende sterrenhemel en werd ik eenmaal 's ochtends gewekt door wallaby's die om mijn bed sprongen.
De laatste tour bracht me tenslotte naar de nationale parken ten zuiden van Alice Springs. Deze tour was verreweg het indrukwekkendst, omdat we de drie absolute hoogtepunten van centraal Australië bezochten: Uluru, Kata Tjuta en Kings Canyon. Van deze drie zijn de rotsformaties Uluru en Kata Tjuta beter bekend als Ayers Rock en Mount Olga; de namen die de Europese kolonisten eraan gaven. Inmiddels zijn beide rotsformaties teruggegeven aan de Aboriginals -die de plekken als heiligdom zien- en dragen zij weer hun oorspronkelijke naam. Hoewel Uluru van de twee veruit het bekendst is, vond ik Kata Tjuta eigenlijk nog mooier. Uluru is één gigantische rots en daarmee heel indrukwekkend. Kata Tjuta is echter opgebouwd uit dertig rotsen met daartussen veel begroeiing. Dit maakt Kata Tjuta misschien iets minder indrukwekkend, maar wel een stuk groener en afwisselender. Wellicht nog mooier was Kings Canyon. Dit zou je de Australische variant van de Grand Canyon kunnen noemen, hoewel er veel verschillen zijn tussen de twee. Kings Canyon is een stuk minder diep en groot dan de Grand Canyon en daarmee misschien iets minder indrukwekkend. Daar staat tegenover dat Kings Canyon veel meer begroeiing heeft en dat de gesteenten meer kleurschakeringen hebben, wat Kings Canyon eigenlijk nog mooier maakt dan de Grand Canyon.
Hoewel het tijdens mijn tiendaagse tour vooral om de mooie natuur draaide, heb ik ook als geschiedenisstudent mijn kennis kunnen verruimen. Vooral op het gebied van aboriginalgeschiedenis heb ik veel nieuws geleerd. Centraal Australie wordt al 30.000 jaar door aboriginals bewoond, terwijl Kakadu al meer dan 50.000 wordt bewoond. Het is fascinerend hoe deze mensen in zulke onherbergzame gebieden zo lang hebben kunnen overleven. Aboriginals geloven in een wisselwerking tussen de mens en de natuur, waarbij de mens niet alleen de natuur bezit, maar de natuur ook de mens. Op deze manier zijn zij altijd heel duurzaam met de natuur omgegaan. Dit alles maakt de recente geschiedenis van de aboriginals eigenlijk alleen nog maar triester. Met de komst van Europese kolonisten in deze gebieden werden vele aboriginals verdreven van de landen waarop zij zo lang hadden geleefd. Met de introductie van moderne technologie verloren zij de kennis om in harmonie met de natuur van die natuur te kunnen leven. Vandaag de dag lijken de aboriginals zich op alle fronten tussen wal en schip te bevinden. Ze hebben de kennis verloren om op traditionele wijze van de natuur te leven, maar zijn tegelijk zeer slecht geïntegreerd in de Australische samenleving. Velen van hen spreken geen Engels en hebben geen werk. Uit schuldgevoel blijft de Australische overheid hun uitkeringen geven, zonder hun echt te onderwijzen hoe ze met dat geld moeten omgaan of hoe ze zelf geld kunnen verdienen. De introductie van westers voedsel en drank heeft geleid tot verslavingsproblematiek en welvaartsziekten als diabetes, waardoor de levensverwachting van aboriginals vandaag de dag twintig jaar onder het Australische gemiddelde ligt. Al met al geen leuk verhaal, maar wel iets waar je in de Australische Outback dagelijks mee wordt geconfronteerd. Nergens wonen zoveel aboriginals als hier en in elke nederzetting kom je ze wel tegen.
Een vrolijker geschiedenis is die van de aanleg van de telegraaf door centraal Australië. Om Australië met de rest van de wereld te verbinden werd tussen 1870 en 1872 dwars door de Outback van zuid naar noord over een afstand van 3000 kilometer een telegraafkabel aangelegd. Met de aanleg hiervan werden ook op verschillende plekken in de middle of nowhere telegraafstations gebouwd. Sommige van deze stations zijn vandaag de dag nog te bezoeken en vertellen een interessante geschiedenis. Telegraafstations moedigden namelijk goudzoekers, avonturiers en boeren aan om zich hier ook te vestigen en brachten zo een geleidelijke kolonisatie van deze gebieden teweeg. Toch blijft de Outback ook vandaag de dag absurd dun bevolkt. Zo hebben we een keer een stop gemaakt op een boerderenbedrijf met een oppervlakte groter dan de Nederlandse randstad.
Morgen zal ik de Outback alweer verlaten en vlieg ik vanaf Alice Springs naar Cairns aan de Australische Oostkust. Daar ga ik een nacht slapen bij twee Zwitsers die ik ken van mijn tour en die daar een camper hebben gehuurd. Voor de dagen daarna heb ik eigenlijk nog geen concrete plannen; ik zie wel wat er op mijn pad komt. In mijn volgende blog zal ik jullie hier meer over vertellen.
Heel veel dank voor de vele reacties op mijn eerste twee blogs. Ik vond het erg leuk om te lezen dat zoveel mensen via mijn blog met me meereizen.
Inmiddels is mijn tiendaagse reis door de Australische Outback tot een eind gekomen en ben ik aangekomen in de stad Alice Springs, in het ultieme centrum van Australië. Mijn reis was opgebouwd uit drie afzonderlijke driedaagse tours met een dag rust tussendoor. Allereerst maakte ik een driedaagse tour door Kakadu en Litchfield, de twee nationale parken in de buurt van Darwin. Deze tour was van de drie tours het meest relaxed. In beide parken zijn namelijk veel watervallen te vinden en we kregen elke dag dan ook uitgebreid de kans om op de meest mooie plekken te zwemmen. Toch was de tour meer dan alleen maar zwemmen. Zo hebben we een boottocht gemaakt over de Mary River. Deze rivier heeft de hoogste concentratie zoutwaterkrokodillen ter wereld en het is dan ook levensgevaarlijk om erin te zwemmen. Tijdens de tocht hebben we enkele van deze krokodillen gezien. Ondertussen vertelde de gids ons allerlei anekdotes over backpackers die de afgelopen jaren in de rivier zijn opgegeten door de krokodillen; erg bemoedigend.
De tweede tour was de daadwerkelijke reis van Darwin naar Alice Springs. De afstand tussen beide steden bedraagt 1500 kilometer. Per auto kun je dit in anderhalve dag afleggen, maar per bus gaat het allemaal iets langzamer. Het grootste deel van de tour bestond dan ook uit rijden door vrijwel uitgestorven landschappen. Elke anderhalf uur passeerden we een nederzetting waar veelal even gestopt werd om de benen te strekken. Soms ging het hierbij om een groot dorp met enkele duizenden inwoners, maar het merendeel van de nederzettingen had als enige bestaansrecht een pompstation en een motel of camping voor mensen op doorreis. In een van die nederzettingen raakte ik met een inwoner aan de praat en vroeg hem hoeveel inwoners het dorpje eigenlijk telde. Hij begon hierop te tellen en kwam uiteindelijk op acht man uit.
Ondanks het vele rijden was de tweede tour alles behalve saai. Naast stops om de benen te strekken maakten we ook elke dag een stop op een mooie plek in de natuur. Zo zijn we bij thermale baden gestopt, waarin gezwommen kon worden. Hoewel het water daar constant 34 graden is, voelde het toch nog redelijk verfrissend aan bij een luchttemperatuur van rond de 40 graden. Verder vond ik het heel indrukwekkend om het landschap langzaam te zien veranderen. Waar rond Darwin tropische begroeiing nog domineerde, werd het landschap steeds droger. Toen we Alice Springs naderden, kreeg het landschap tenslotte zijn rode kleur, waar centaal Australië zo bekend om staat. Tot slot heb ik op mijn tweede tour elke nacht in een swag geslapen. Een swag is eigenlijk een geavanceerde slaapzak waarmee je in de openlucht slaapt. Op die manier kon ik elke avond vanuit mijn bed genieten van de schitterende sterrenhemel en werd ik eenmaal 's ochtends gewekt door wallaby's die om mijn bed sprongen.
De laatste tour bracht me tenslotte naar de nationale parken ten zuiden van Alice Springs. Deze tour was verreweg het indrukwekkendst, omdat we de drie absolute hoogtepunten van centraal Australië bezochten: Uluru, Kata Tjuta en Kings Canyon. Van deze drie zijn de rotsformaties Uluru en Kata Tjuta beter bekend als Ayers Rock en Mount Olga; de namen die de Europese kolonisten eraan gaven. Inmiddels zijn beide rotsformaties teruggegeven aan de Aboriginals -die de plekken als heiligdom zien- en dragen zij weer hun oorspronkelijke naam. Hoewel Uluru van de twee veruit het bekendst is, vond ik Kata Tjuta eigenlijk nog mooier. Uluru is één gigantische rots en daarmee heel indrukwekkend. Kata Tjuta is echter opgebouwd uit dertig rotsen met daartussen veel begroeiing. Dit maakt Kata Tjuta misschien iets minder indrukwekkend, maar wel een stuk groener en afwisselender. Wellicht nog mooier was Kings Canyon. Dit zou je de Australische variant van de Grand Canyon kunnen noemen, hoewel er veel verschillen zijn tussen de twee. Kings Canyon is een stuk minder diep en groot dan de Grand Canyon en daarmee misschien iets minder indrukwekkend. Daar staat tegenover dat Kings Canyon veel meer begroeiing heeft en dat de gesteenten meer kleurschakeringen hebben, wat Kings Canyon eigenlijk nog mooier maakt dan de Grand Canyon.
Hoewel het tijdens mijn tiendaagse tour vooral om de mooie natuur draaide, heb ik ook als geschiedenisstudent mijn kennis kunnen verruimen. Vooral op het gebied van aboriginalgeschiedenis heb ik veel nieuws geleerd. Centraal Australie wordt al 30.000 jaar door aboriginals bewoond, terwijl Kakadu al meer dan 50.000 wordt bewoond. Het is fascinerend hoe deze mensen in zulke onherbergzame gebieden zo lang hebben kunnen overleven. Aboriginals geloven in een wisselwerking tussen de mens en de natuur, waarbij de mens niet alleen de natuur bezit, maar de natuur ook de mens. Op deze manier zijn zij altijd heel duurzaam met de natuur omgegaan. Dit alles maakt de recente geschiedenis van de aboriginals eigenlijk alleen nog maar triester. Met de komst van Europese kolonisten in deze gebieden werden vele aboriginals verdreven van de landen waarop zij zo lang hadden geleefd. Met de introductie van moderne technologie verloren zij de kennis om in harmonie met de natuur van die natuur te kunnen leven. Vandaag de dag lijken de aboriginals zich op alle fronten tussen wal en schip te bevinden. Ze hebben de kennis verloren om op traditionele wijze van de natuur te leven, maar zijn tegelijk zeer slecht geïntegreerd in de Australische samenleving. Velen van hen spreken geen Engels en hebben geen werk. Uit schuldgevoel blijft de Australische overheid hun uitkeringen geven, zonder hun echt te onderwijzen hoe ze met dat geld moeten omgaan of hoe ze zelf geld kunnen verdienen. De introductie van westers voedsel en drank heeft geleid tot verslavingsproblematiek en welvaartsziekten als diabetes, waardoor de levensverwachting van aboriginals vandaag de dag twintig jaar onder het Australische gemiddelde ligt. Al met al geen leuk verhaal, maar wel iets waar je in de Australische Outback dagelijks mee wordt geconfronteerd. Nergens wonen zoveel aboriginals als hier en in elke nederzetting kom je ze wel tegen.
Een vrolijker geschiedenis is die van de aanleg van de telegraaf door centraal Australië. Om Australië met de rest van de wereld te verbinden werd tussen 1870 en 1872 dwars door de Outback van zuid naar noord over een afstand van 3000 kilometer een telegraafkabel aangelegd. Met de aanleg hiervan werden ook op verschillende plekken in de middle of nowhere telegraafstations gebouwd. Sommige van deze stations zijn vandaag de dag nog te bezoeken en vertellen een interessante geschiedenis. Telegraafstations moedigden namelijk goudzoekers, avonturiers en boeren aan om zich hier ook te vestigen en brachten zo een geleidelijke kolonisatie van deze gebieden teweeg. Toch blijft de Outback ook vandaag de dag absurd dun bevolkt. Zo hebben we een keer een stop gemaakt op een boerderenbedrijf met een oppervlakte groter dan de Nederlandse randstad.
Morgen zal ik de Outback alweer verlaten en vlieg ik vanaf Alice Springs naar Cairns aan de Australische Oostkust. Daar ga ik een nacht slapen bij twee Zwitsers die ik ken van mijn tour en die daar een camper hebben gehuurd. Voor de dagen daarna heb ik eigenlijk nog geen concrete plannen; ik zie wel wat er op mijn pad komt. In mijn volgende blog zal ik jullie hier meer over vertellen.
-
30 Oktober 2014 - 08:09
Marianne:
Lieve Roel,
Indrukwekkend verhaal met dito foto's: mooi! Wat een genot om jouw schrijfsels te lezen. Ik kijk nu al uit naar de volgende post. Veel plezier in Cairns! liefs, Mamma -
30 Oktober 2014 - 08:16
Jos:
Lieve Roel, wat een mooi verslag en foto's. Interessant te lezen over de geschiedenis van de aboriginals, wat inderdaad erg triest is. Zij liepen eigenlijk voorop in de manier waarop mens en natuur met elkaar zijn verbonden. Ook het verhaal over de aanslag van de telegraaf is leuk om te lezen. Veel plezier in Cairns en ben benieuwd naar je nieuwe verhalen en naar jouw ervaringen met duiken -
30 Oktober 2014 - 08:57
Carola Zuijderduijn:
Hoi Roel,
Heel leuk en razend interessant om jou te volgen. Heldere uitleg waarvan ik nog een en ander kan leren!
Als je nog niet weet wat je later wil worden heb ik een tip voor je. Floortje Dessing schijnt ermee te stoppen..... Geniet ervan maar dat lukt zo te lezen wel en ik kijk uit naar volgend verslag van de omgeving waar Merel ook haar voetstappen heeft achtergelaten. Groetjes Carola -
30 Oktober 2014 - 11:06
Wil:
Ha die Roel,
Wat fijn om te zien en horen dat het goed met je gaat en dat je het naar je zin hebt. En wat een indrukken doe je op tijdens je reis door Australië. Ik geniet van je verhalen tot nu toe en mocht je de baan van Floortje Dessing niet kunnen krijgen dan is geschiedenisleraar ook nog een optie. Laat maar snel weer wat van je horen. Ik ben al heel benieuwd naar je verhaal uit Cairns. Geniet ervan en heel veel plezier.
Veel liefs, Wil -
30 Oktober 2014 - 19:37
Nelly En Tilla:
Hallo Roel, Weer een prachtig verhaal! We beleven de reis bijna mee! Fijn dat jij ook Australië geniet met zijn geschiedenis en zijn schoonheid. Ook wij zien weer uit naar je volgende verhaal. Geniet van deze mooie reis,
Veel liefs, Nelly en Tilla -
31 Oktober 2014 - 00:32
Nick:
Wow - je hebt al heel wat meegemaakt! (En mooi opgeschreven ook, trouwens.)
Het moet een raar gevoel geven om in zo'n afgelegen gebied te staan, op rotsen die
60 miljoen jaar oud zijn.
Veel plezier in Cairns en bij de Great Barrier Reef!
-
31 Oktober 2014 - 13:04
Nelleke:
Hallo Roel.
Mooi om te lezen allemaal. Het lijkt wel een geschreven boek.Knap hoor.
We blijven je volgen!!!
Veel plezier,en groetjes van ons. xxx
-
01 November 2014 - 23:21
Jos:
boeiend verslag en geweldige foto's. Triest verhaal over de aboriginals 'in zekere zin gelijk aan de Amerikaanse indianen. Ik wens je veel plezier en zie uit naar het volgende verhaal.
liefs jos -
02 November 2014 - 17:47
Jürgen & Carl:
Weer een erg leerzaam en boeiend reisverslag. Je hebt echt talent kerel !!!
We verheugen ons al op de komende verhalen en foto's...geniet van alles ! -
09 November 2014 - 19:52
Hans En Carmen:
Ha Roel,
Weer heel boeiend en prachtig geschreven. We leren ervan! Heel fijn te lezen dat het goed bevalt. Geniet!!!
Liefs, Hans en Carmen -
12 November 2014 - 10:13
Riet Stout:
Hiyat Roel,
Je bent nu een maand onderweg en zo te lezen in de verslagen, verveel jij je niet! Ook mooi beschreven is het trieste verhaal van de Aboriginals, wat een domme actie is dat geweest om deze mensen te 'civiliseren' destijds. Heb je de didgerido gehoord. Knap hè. Gelukkig ben je niet gaan zwemmen tussen de krokodillen. . Nog veel boeiende verhalen wens ik je toe en mooie duiken in the Reef. See ya
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
